zaterdag 27 april 2013

Mens(on)waardig

Dag lieve vrienden,

Wat was ik blij te lezen over de nationale actiedag voor Syrië! Ik probeerde het via nieuws- en krantensites op de voet te volgen, omdat het voor mij echt hartverwarmend was dit te mogen lezen... Hoe hard ik ook probeer, ik denk niet dat ik me genoeg kan voorstellen welke afschuwelijke dingen daar momenteel gebeuren, maar ik zie wel bijna dagelijks wat voor gevolgen het heeft: getraumatiseerde mensen, op de vlucht voor vervolging en zelfs dood, zonder familie of vrienden, met als enige doel: overleven. We krijgen hier meer en meer asielzoekers uit Syrië en omringende landen, en als ik hun verhalen hoor kan ik acties als 12 12 alleen maar ten volle aanmoedigen. Want wat daar momenteel gebeurt is onmenselijk...

Maar dat betekent voor mij niet dat een dergelijke actie het enige is dat wij of ikzelf kunnen doen! Het draait voor mij namelijk om een dieperliggende vraag van menselijkheid en waardigheid, of beter gezegd: van menswaardigheid. En dat brengt alles plots veel dichterbij... Het gaat niet alleen om die concrete mensen in Syrië, maar om de vraag: hoe treedt ik in relatie tot anderen? Hoe behandel ik anderen? Hoe denk, spreek en reageer ik op anderen, zelfs op mensen die ik niet ken? En het belangrijkst van al: hoe kan ik in mijn manier van denken, spreken en handelen de ander die waardigheid geven die hij of zij verdient, gewoon omdat het een mens is?
Het is een vraag die ik me deze week sterk gesteld hebt, en ik zal jullie even vertellen waarom. Afgelopen woensdag hielden we op het werk weer onze maandelijkse Free Shop. Elke laatste woensdag van de maand worden alle cliënten uitgenodigd om te komen "shoppen" en hun keuze te maken uit alle donaties die we de afgelopen maand hebben verzameld, bestaande uit voedsel en toiletartikelen. Als staff hebben we hier meestal gemengde gevoelens over: het is een verschrikkelijk drukke namiddag (vaak tegen 40 mensen over de vloer), met tegelijkertijd zo mooie kansen tot ontmoeting, blij dat we hen iets extra kunnen geven, maar tegelijk zo triest te zien hoe hard dit nodig is voor hen. Persoonlijk heb ik het deze keer heel moeilijk gehad, en hield ik een heel droevig gevoel over aan de namiddag. Er is in het bijzonder één beeld dat me heel sterk geraakt heeft, en op mijn netvlies gebrand staat. Het was 12.30, ze weten dat we maar om 13.30 de lijst beginnen op te stellen van wie er eerst binnen mag in de shop (om toch iets of wat orde in de chaos te brengen), en toch zaten er al over de 20 mensen te wachten, de eersten al van 9.30. Ja je leest het goed, 9.30, dus wachtende voor 4u... Gewoon zien hoe ze daar zaten, al mooi in de rij, maar voor zich uit starende, met een gelaten uitdrukking op het gezicht die mij vertelde: "dit is het enige wat ik kan doen, mij erbij neerleggen en wachten..." Het raakte mij zo diep omdat dit voor mij hun hele levenssituatie van het moment uitdrukte. Dit is hun leven momenteel. Wel, 'momenteel', voor sommigen al 10 jaar lang: wachten, wachten, wachten. Zoals één van onze cliënten mij onlangs zei: "het is zoveel vreselijker dan wachten op de bus, want ook al is de bus wat later, je weet tenminste dat hij komt. Maar bij dit wachten ben je van niets zeker..." Deze situatie van wachten, van je volledig moeten onderwerpen, waarbij alles je ontnomen wordt: ik kan er niet aan doen, maar ik vind het een mensonwaardige levenssituatie. Door hen daar te zien zitten, dat beeld: ik zag het niet alleen, maar ik voelde het, tot in het diepst van mijn wezen.

Ik wil dan ook de komende weken de volgende vraag opnemen en aankaarten in de organisatie: hoe kan ik/kunnen wij onze cliënten met meer waardigheid en respect benaderen? Hoe kunnen we hen teruggeven wat hen van nature toekomt, maar ontnomen werd? En ik denk eerlijk gezegd dat deze vraag zich niet beperkt tot enkel mijn werkcontext, maar van toepassing is op alle relaties waarin ik sta, op elke mens die ik ontmoet.
Want ik wens oprecht een dergelijk beeld nooit meer te moeten zien!

Veel liefs!

Bénédicte

zaterdag 20 april 2013

Verandering als zegen?

Lieve vrienden,

"Aprilse grillen", of "april doet wat hij wil": ja, het is hier momenteel erg toepasselijk. Vandaag een stralende zon, een echte zomerdag die je intens gelukkig maakt, en twee dagen geleden nog hagel en onweer.
Ik heb niet de ambitie jullie hier een Brits weerbericht te schrijven, maar vond deze grote en heel plotse weersveranderingen deze week fascinerend, omdat ze heel duidelijk voorstellen waar ik het vandaag over wil hebben: verandering.

Als ik even terugblik op de afgelopen twee weken heb ik het gevoel dat het al verandering is dat de klok slaat. Niet in het minst op het werk, maar ook in de gemeenschap, in mijn eigen persoonlijke leven, in vriendschappen en ontmoetingen: vreemd genoeg worden al deze aspecten van mijn leven momenteel precies door verandering getekend. Maar wat misschien zelfs nog vreemder is: het overwegende gevoel lijkt niet eens schrik te zijn, maar eerder vreugde! 

Het is allemaal begonnen op het werk, waar de voorbije twee weken twee van mijn collega's, waaronder mijn supervisor, hun vertrek hebben aangekondigd. Het kwam voor mij als een grote verrassing, en was op het eerste zicht zeker wat angstaanjagend. In een kleine organisatie als de onze maken twee mensen wel veel verschil. Maar net hierin ben ik zo verrast geweest: te zien met hoeveel rust en vertrouwen de overblijvende collega's hierop reageren. De hele toekomst is momenteel wat onzeker: wie zal alle vrijwilligers en studenten ontvangen? Wie zal de activiteiten organiseren? Wie zal mij verder begeleiden? Eén groot vraagteken... En toch is dat momenteel niet de overwegende sfeer. Alles blijft zijn gangetje gaan, met in de eerste plaats de aandacht voor de cliënten. Het raakte me sterk hoe verschillende collega's met overtuiging konden zeggen dat het tijd was voor verandering, dat dit de organisatie ten goede zou komen. Wat een vrijheid, wat een vertrouwen... Want eerlijk gezegd betekent dat voor de komende periode nog meer werk voor de blijvers. En toch wordt de verandering omarmd, in plaats van ze als een  bedreiging te zien. Dit mogen ervaren bij mijn collega's heeft het ook voor mij tot een bevrijdende ervaring gemaakt!

Ook in de gemeenschap is 'verandering' één van de grootste gespreksonderwerpen van het moment. Wat moet ik doen na dit jaar? Ga ik studeren, ga ik werk zoeken, ga ik terug thuis leven, zoek ik mijn weg in een andere stad of land, allemaal vragen die hier in huis heel regelmatig klinken. Het is heel mooi om te zien hoe we door uren gesprek proberen elkaar zo goed en zo kwaad als we kunnen te helpen in die onderscheiding. De gemeenschap is hierin wederom een sterke kracht. Ik zie namelijk hoe we sterk van elkaar leren in de wijze waarop we met deze te nemen keuzes en veranderingen omgaan. Veel stress, ontkenning en uitstelgedrag, onrust, stilte of net veel drukte: de diversiteit is groot. Maar diversiteit daagt uit, en doet groeien. Op die manier helpen we elkaar om de situatie van een andere kant te zien, om er wat rustiger mee om te gaan, of net in gang te schieten. Hoe je er mee omgaat is dus heel persoonlijk, maar tegelijk ook zeker te veranderen, dat zie en leer ik hier.

Dit alles doet mij denken dat misschien niet de verandering op zich, maar wel de wijze waarop je er mee omgaat echt een zegen kan zijn... Ben ik in staat om verandering te omarmen? Durf ik mezelf toelaten mij erover te verheugen?  

Vreugdevolle groeten!

Bénédicte

zaterdag 6 april 2013

Tripjes!

Lieve vrienden,

Ja hoor, ik leef nog! Ik heb lang op me laten wachten, maar het welbekende spreekwoord is hier zeker van toepassing: geen nieuws is goed nieuws. :-) De voorbije maand zat gewoon echt behoorlijk vol: ik ben blij om dit WE weer even gewoon thuis te kunnen zijn! Het was echter wel een mooie periode met heel wat verrijkende uitstappen, activiteiten en ontmoetingen. Een kleine greep uit die ervaringen...

Drie weken geleden zakte ik voor een weekendje af naar Londen. Gelukkig bestaat er hier zoiets als Megabus (een busdienst die enkel in grote steden stopt), aangezien treinen echt onbetaalbaar zijn. 4,5 uur op de bus enkele reis, een lange rit, waar ik echter wel echt van genoten heb. En het was die rit zeker meer dan waard! Mijn eerste Londenervaring was eigenlijk heel positief: ik was echt onder de indruk van al die mooie gebouwen. Het werd echt een blits bezoek (ongelooflijk wat je allemaal kan doen op een namiddag! ;-) ), maar heel ontspannend. Wat ik altijd zo speciaal vind aan een wereldstad en er zo aan apprecieer is dat je hier werkelijk de hele wereld verzameld ziet. Je hoort en ziet zoveel verschillende talen, zoveel culturen, zoveel kleuren, en zoveel mensen. Een demonstratie voor Syrië naast de traditionele wachters, een dakloze naast de massieve gebouwen van Westminster Abbey...wat je haast niet voor mogelijk houdt zie je hier! Dat maakt het voor mij net zo levensecht, en mooi. :-) Maar wat die dakloze betreft: ik kon mezelf er toch echt niet van weerhouden om het koninklijk paleis vanuit zijn perspectief te bekijken. Het is een prachtig gebouw, en we doen er goed aan om dat erfgoed te bewaren, maar tegelijkertijd bleef die vraag door mijn hoofd dreunen: hoeveel daklozen zouden hier een onderkomen kunnen vinden? Ja, het begint wat beroepsmisvorming te worden denk ik... :-)

Het volgende weekend was het tijd voor een nieuwe trip! We hadden al lange tijd geleden besloten om dit weekend te reserveren als "gemeenschapsweekend", en er samen op uit te trekken. Eén van mijn gemeenschapsleden had ons dan ook allen uitgenodigd voor een verblijf bij haar ouders thuis in Edinburgh! Na mijn eerste Londen-ervaring was het nu dus tijd voor mijn eerst Schotland-ervaring. En ook dit was echt de moeite!



Een heel mooie en gezellige stad, met veel cultuur, maar vooral nog steeds veel traditie. Het is zo mooi om te zien hoe Schotten die liefde voor hun vaderland koesteren. Wist je dat de kilt wel degelijk nog steeds gedragen wordt door mannen? De traditie wil dat elke man zijn eigen kilt krijgt op zijn 21e verjaardag, die hij dan zal dragen op feestdagen, trouwfeesten, familiefeesten en dergelijke. Ik dacht dat dit een geromantiseerd beeld was dat wij als buitenlanders hadden, maar niets is minder waar. Maar dat is nog niet alles: wist je dat elke familie zelfs haar eigen patroon heeft? Ik was zo verbaasd dat te horen! En natuurlijk genoten we ook van de doedelzakmuziek, die je daar overal hoort, én de whisky!


Maar het leukste was gewoon om met zijn allen samen van dit weekend te kunnen genieten! Het zijn momenten om te koesteren, en ze hier even neerschrijven en met jullie delen helpt daar wel in. We worden ons er namelijk sterk van bewust dat er ons slechts drie maanden resten... Drie maanden die veel te snel om gaan zijn! De angsten en zorgen om de toekomst zijn aanwezig en reëel: stuk voor stuk zijn we sterk bezig uit te zoeken wat we hierna zullen doen. Maar op dit moment besef ik dat leven in de toekomst je het heden doet vergeten. Er resten slechts drie maanden, maar tegelijkertijd zijn dat ook drie volle maanden die ons nog gegeven worden, drie maanden om van te genieten! En bij deze neem ik mij voor dat zeker te doen :-)

Kijk goed op de achtergrond: volgens Edingburghers de school die JKRowling als inspiratie gebruikte voor Zweinstein in Harry Potter!

Veel liefs!

Benedicte

donderdag 14 maart 2013

JVC needs...you!




Ja lieve vrienden, jullie zien het goed, dit is het hele JVC-team pretending to run...
Maar we kunnen beter, en we gaan het ook effectief doen! Zondag 26 mei gaan 9 van de JVC-vrijwilligers, waaronder ikzelf, en 2 van de organisatoren de uitdaging aan om de 10 km Manchester-run te lopen. Dit blijkt een groot evenement te zijn, waar individuen, maar ook heel wat organisaties en charities gaan vertegenwoordigd zijn. Dit wordt dus ongetwijfeld een leuke bedoening, maar ook een heel zinvolle. We willen ons namelijk allemaal graag laten sponseren, om JVC een voortbestaan te kunnen verzekeren.

DUS... geloof jij in JVC, en wil je het mee mogelijk maken dat ook volgend jaar weer 15 jonge mensen zich een jaar lang kunnen inzetten voor social justice en hun leven voorgoed laten transformeren? Elke bijdrage, hoe klein ook, is ongelooflijk welkom! Het kan via de volgende website:


Als je het liever op een andere manier doet, of hier vragen over hebt: aarzel niet me te mailen of op een andere manier te contacteren!

Uit mijn eigen ervaring kan ik alleen maar zeggen dat ik geloof in de transformerende kracht van deze ervaring, en ik het daarom echt mogelijk wil maken voor anderen. Ontzettend hard bedankt voor jullie hulp, ik beloof jullie van mijn kant ongelooflijk mijn best te doen en hopelijk de eindstreep te halen! ;-)


Thanks!

Bénédicte

zondag 10 maart 2013

Hoi hoi!

How is life in Belgium? Na de voorbije week mag ik me bijna écht Brit noemen denk ik: als een echte fan supporteren voor Manchester United en dan proberen 'intelligent' deel te nemen aan alle besprekingen achteraf op het werk (waar ik me dan toch een beetje niet meer helemaal fan voel, blijkbaar mis ik toch een beetje voetbalkennis ;-) ), en dan gisteren de opname van een echte BBC-show meemaken... ja Béné komt misschien wel op TV! Neen, alle gekheid op een stokje, daar deden we het zeker niet voor. Maar het was wel een hele belevenis: een heel ontspannende en vreugdevolle belevenis!

Het kwam eerlijk gezegd als een geschenk uit de hemel. De voorbije weken voelde ik de noodzaak om leuke en ontspannende dingen te doen in het weekend, om er even uit te zijn en iets anders te zien. Ik hou nog steeds enorm van het werk, maar het is soms zo intens en intensief, dat het gewoon noodzakelijk is om volop van de weekends te genieten, gewoon om het te kunnen volhouden. En dit genieten kan in kleine dingen, zoals de tijd nemen om een kop koffie te gaan drinken. Kleine dingen, die je echter wel helpen om even die stap terug te zetten, alles terug in perspectief te plaatsen, en de mooiheid van het leven terug doen inzien. 
De theorie klinkt heel mooi, maar dat omzetten in praktijk is niet altijd even makkelijk. En net daarom waren de gratis tickets die ik via het werk kreeg zo welkom, zo op het juiste moment. Vreemd hoe sommige dingen je zo gegeven kunnen worden! :-) Het waren tickets voor de opname van de BBC-show "School Choir of the Year". Dit is een wedstrijd waarin scholen van over de hele UK wedijveren voor de titel van beste schoolkoor. Ze zingen "Songs of praise", en zijn slechts tussen 6 en 12 jaar. Ik denk dat ik jullie niet moet overtuigen dat dit een fantastische ervaring was! Alleen al een opname mogen meemaken, en dan nog van een dergelijk programma: super!

Zelfs vandaag zie ik nog steeds al die gezichtjes voor me: stralend, oprecht, en vol overgave. Het raakte me diep gisteren hoe die kinderen zo geloofden in wat ze zongen. Het waren geen holle woorden, maar levensboodschappen die ze kwamen vertellen. Ze vertelden het met hun hele gezicht, en hun hele hart. Elke school mocht maar 1 lied zingen, maar in dat éne lied gaf elk kind wel alles van zichzelf. Ze geloofden erin, en wilden het allemaal zo hard...
En toch lag het accent gelukkig in de eerste plaats niet op de competitie, maar wel op de zang. De hele show en opname was heel kindvriendelijk, en verliep in een ontspannen sfeer. Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht van TV. Persoonlijk zag ik heir een sterk contrast in met bijvoorbeeld het Junior Songfestival bij ons, waar kinderen als echte sterren behandeld worden. Hier bleven ze kinderen, die deel uitmaakten van een koor, een groter geheel, en in de eerste plaats de vreugde van het zingen wilden delen.  

Elke school had natuurlijk haar horde fans (voornamelijk ouders) meegebracht. Sommigen hadden tot 8u gereisd om de show te kunnen bijwonen! Nu wilde het toeval dat we plaats hadden genomen juist voor de fanclub van de uiteindelijk winnende school. En dat was op zich ook een heerlijke ervaring: het overduidelijke beste koor had namelijk ook veruit de meest enthousiaste fanclub! Op een bepaald moment wees de presentator op het belang hiervan: "het koor reflecteert in belangrijke mate het enthousiasme en de ondersteuning die ze voelt van het publiek", zo stelde hij. Je kan je afvragen wat oorzaak is en wat gevolg, waarschijnlijk een beetje van beiden, maar het zette me wel aan het denken. Als het waar is dat wat wij uitstralen een dergelijk effect kan hebben in anderen als ik gisteren gezien heb... dan is er veel hoop, veel werk en veel mogelijk voor ons!

Als je een beetje wil genieten van wat ik gisteren heb mogen zien:

Of kijk op 7, 14 en 21 april op BBC1! En neen, ik verklap nog niet welke school wint! ;-)

Veel liefs en vrolijke noten!

Bénédicte

zondag 3 maart 2013

Ik ben er voor je!

Lieve vrienden,

Tijd voor mijn wekelijkse update, tijd om me weer even heel verbonden te voelen met jullie. Wat is dit blogsysteem toch geweldig! Ik geef graag toe dat ik tussen het werken door als adempauze geregeld wel eens afdwaal naar de blog, nieuwsgierig naar reacties. En eerlijk waar: ze toveren altijd een brede glimlach tevoorschijn! Bedankt voor elk lief woord, elke aanmoediging, elk nieuwtje uit België, en een dikke knuffel aan jullie allen!

De voorbije week was een beetje hectisch en goedgevuld. Alles terug opnemen na een week afwezigheid (mijn twee vrouwelijke collega's hadden ook verlof, de plaatselijke krokusvakantie is hier later dan in België), en daarenboven zelf niet in topvorm zijn na drie dagen ziek in bed te hebben doorgebracht: best wel blij dat het weekend is! Toch deel ik graag even twee mooie momenten van deze week. Het waren maar kleine dingen, die me echter wel sterk bijblijven, en dus wel diep geraakt hebben.

Op donderdagmorgen mag ik normaalgezien deelnemen aan de Engelse les. Elke week komen 3 vrijwilligers met een speciale ESOL opleiding (om Engels te geven aan anderstaligen: Engels als tweede taal) Engels geven aan onze cliënten. Ze zijn onderverdeeld in 3 verschillende niveau's, om zo goed mogelijk op hun noden te kunnen inspelen. Ik hou echt van de donderdagochtenden: een gezellige sfeer, waarin ik de kans krijg om even met een aantal cliënten te praten, en tegelijk net zoals hen gewoon student te zijn. Het creëert een speciale band, en is mooi om te zien hoe we 'als gelijke' van elkaar mogen leren. De leerkracht probeert daarenboven om ons zoveel mogelijk te doen praten in het Engels, door voortdurend vragen te stellen en ons te laten vertellen over onze eigen landen. Deze week ging het over je eigen buurt en lokale gemeenschap. Toen de leerkracht dan vroeg of we persoonlijk dit gemeenschapsgevoel hadden in ons eigen land, mocht ik het volgende waargebeurde verhaal horen uit Zuid-Afrika. Op een avond werd een vrouw verrast door dieven in haar huis. TV, waardevolle spullen, alles zou eraan geloven. Tot de vrouw plots aan haar fluitje dacht... Toen ze hierop blies duurde het maar enkele tellen tot de hele buurt kwam aangelopen, en deze mannen uit haar huis joegen.
Ik was er even stil van... Het klinkt voor ons misschien wat vreemd, dat fluitje, maar ik vind het wel een ongelooflijk mooi voorbeeld van zorg voor elkaar, van gemeenschap. Dit is voor mij heel concreet 'ik ben er voor je'... Zeker als ik dan bedenk hoe vaak we gewoon op straat iets zien gebeuren en eerder de andere kant op kijken dan ter hulp te snellen. Het zet wel aan het denken!

Mijn tweede verhaal vond plaats op vrijdagmorgen. Vrijdag is altijd een redelijk rustige dag wat betreft cliëntbezoeken, aangezien we die dag geen echte activiteiten hebben. Plots hoorde ik 's morgens toch een enthousiast geklop op de deur... een cliënt met een brede glimlach stond me op te wachten, samen met de uitbundige boodschap dat ze me gewoon even dag kwam zeggen en een prettige dag wensen! Ik stond even perplex... zoiets klein, schijnbaar onbetekenisvol, heeft mij heel erg veel deugd gedaan. Zij was voor mij zon en vrolijkheid in levende lijve! Het deed me beseffen: wat een wijsheid in eenvoud, wat een krachtig voorbeeld. Wie heeft hier wie het meest te leren? Durven en kunnen wij zelf nog tijd nemen voor zo'n schijnbaar kleine, eenvoudige dingen?
Bedankt lieve mensen, dat ik dit alles van jullie mag leren!

Veel liefs,

Bénédicte

zaterdag 23 februari 2013

Motivatiebrief aan jezelf

Lieve vrienden,

Wauw, wat een geweldige week! We hadden deze week recht op een volgende residential: van maandag tot donderdag stond in Freshfield (nabij Liverpool, op wandelafstand van de zee!) een blij weerzien op het programma met alle mede-JVCvrijwilligers rond het thema "social justice". Zonder jullie jaloers te willen maken: het was fantastisch! De residential kwam schijnbaar voor iedereen wel op het juiste moment: mijn 13 mede-vrijwilligers leken net als mij steeds meer te worstelen met vermoeidheid, de hardheid van de realiteit, de soms zeer ééntonige werkdagen of de plaats van een vrijwilliger in een organisatie. Het deed zo'n deugd om elkaars verhalen te horen, eigen ervaringen te kunnen delen, en hiermee beseffen dat ik niet de enige bent die dit alles doormaakt, en dat mijn eigen gevoelens bij de hele ervaring doodnormaal zijn.
Achteraf beschouwd lijkt het bijna alsof deze 3 dagen een soort van louteringsperiode of innerlijke vernieuwing hebben bewerkstelligt, die in elk individu, maar ook in de hele groep zichtbaar was. Waar er bij aankomst voornamelijk vermoeidheid aanwezig was, werd het vertrek getekend door vreugde, enthousiasme, verbondenheid en nieuwe kracht voor die strijd voor social justice.

Voor mij is die ommekeer er heel sterk geweest, in het bijzonder door één bepaalde activiteit. Op het einde van de tweede dag werden we een tijd lang in stilte op weg gestuurd met de vraag "Waarom doe je dit eigenlijk, wat geeft jou de inspiratie om je werk en de hele JVC-ervaring te vervullen en ook te blijven volhouden?" Een heel moeilijke, maar zo bijzondere vraag. Het was een hele tijd stil... Maar merkwaardig genoeg, hoe moeilijk het voor sommigen ook is om die stilte te bewaren (zeker als je met zoveel leuke mensen bijeen bent) bleek voor de meesten dit moment het hoogtepunt van deze driedaagse te zijn geweest. Nu ik er op terugkijk deel ik deze mening zeker. Mijzelf deze vraag stellen heeft mij geholpen om even los te komen van de alledaagse routine, en terug te gaan naar de oorsprong, en tegelijk het doel van wat ik doe. Maar nog veel belangrijker dan dat: dankzij die waaromvraag zag ik plots weer hoeveel hoop en vreugde er toch ook in deze harde realiteit aanwezig is. Mijn inzet, net zoals dat van die 13 anderen, is gebaseerd op de hoop en het geloof dat het anders kan, dat er een verschil kan gemaakt worden, hoe klein ook. En paradoxaal genoeg lijkt het niet dat verschil, maar wel de inzet voor en de ontmoeting met mensen aan de rand van de samenleving die tot echte vreugde leidt. Zelf beschouw ik deze mensen dan ook echt als de profeten van vandaag...
Toen we achteraf dan een deelronde hielden over de eigen motivatie viel het mij op dat dit een steeds wederkerend motief was: het gevoel dat wat we hier doen ons écht gelukkig maakt. Dit kunnen zeggen, zelfs nadat je buiten hebt moeten werken in vriestemperaturen, of heeldere dagen blikken moet versjouwen, of naar een begrafenis moeten gaan van één van je clienten die is bezweken aan zijn alcoholverslaving...dat wil volgens mij echt iets zeggen.

Na dat reflectiemoment voelde ik me stilaan weer vollopen van nieuwe energie, en van verlangen om er gewoon van te genieten. We hadden zalige momenten: een strandwandeling (mét voeten in het water!) onder een stralende zon, een spontane toneel- en zangshow, een nachtwandeling door de duinen en gewoon in een ontspannen sfeer genieten van elkaars gezelschap en mezelf blijven verwonderen dat er zoveel prachtige mensen kunnen bestaan. Zoals iemand me zei gedurende deze dagen: "ik heb nog nooit zo'n tolerante mensen ontmoet." Het is waar, en zelfs zo hard dat ik zou willen dat jullie het allemaal met je eigen ogen zouden kunnen zien, opdat het ook jullie van hoop zou mogen vervullen: een hoop die je zelf tot handelen aanzet.

Wat een motivatiebrief aan jezelf toch allemaal niet kan teweeg brengen. Misschien wel de moeite om het ook zelf eens te proberen?

Tot gauw!

Bénédicte